Za panowania króla Dariusza Daniel był jednym z trzech najwyższych urzędników w całym królestwie Medów i Persów. Dzięki swojej mądrości i uczciwości przewyższał innych dostojników, dlatego król zamierzał powierzyć mu władzę nad całym królestwem. Jednak pozostali książęta i satrapowie zazdrościli Danielowi i szukali sposobu, aby go oskarżyć. Ponieważ był nieskazitelny, nie mogli znaleźć w nim żadnej winy, więc postanowili uknuć podstęp. Przekonali króla Dariusza, aby wydał dekret, według którego przez trzydzieści dni nikt nie mógł zanosić próśb ani modlitw do żadnego boga ani człowieka poza królem. Ktokolwiek by złamał ten zakaz, miał zostać wrzucony do jaskini lwów. Daniel, mimo że wiedział o rozporządzeniu, nie zmienił swoich zwyczajów. Trzy razy dziennie klękał w swoim domu przy otwartym oknie skierowanym ku Jerozolimie i modlił się do Boga. Jego przeciwnicy dostrzegli to i natychmiast donieśli królowi. Dariusz, choć szanował Daniela, nie mógł zmienić swojego dekretu, ponieważ prawo ...